Autor wpisu
Robert Zenc
naczelnik Wydziału Pomocy Regionalnej Departamentu Monitorowania Pomocy Publicznej Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów
W celu przeciwdziałania negatywnym skutkom ekonomicznym COVID-19, Sejm przyjął ustawę z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw[1] (dalej: ustawa antykryzysowa). Jednocześnie 16 kwietnia br. została uchwalona kolejna ustawa, tj. ustawa o szczególnych instrumentach wsparcia w związku z rozprzestrzenianiem się wirusa SARS-CoV-2[2], będąca uzupełnieniem i częściowo nowelizacją tej pierwszej.
Wśród ogromnej liczby rozwiązań przewidujących różnorodne preferencje dla przedsiębiorców, znaczna część z nich wiąże się z udzielaniem pomocy publicznej, przy czym niektóre z nich to pomoc publiczna przyznawana przez jednostki samorządu terytorialnego. Są to całkowicie nowe formy pomocy, które mogą być rzecz jasna stosowane w uzupełnieniu do instrumentów istniejących, które gminy stosują od lat.
Wprowadzone w ustawie antykryzysowej instrumenty, które mają być stosowane przez JST dotyczą nie tylko podatku od nieruchomości, ale również ulg w spłacie należności cywilnoprawnych. I tak w zakresie podatku od nieruchomości, który w tym przypadku wymaga podjęcia przez radę gminy uchwały, kluczowe są dwa instrumenty pomocowe, przewidziane w art. 15p i 15q, tj.:
Art. 15p. 1. Rada gminy może wprowadzić, w drodze uchwały, za część roku 2020, zwolnienia z podatku od nieruchomości: gruntów, budynków i budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, wskazanym grupom przedsiębiorców, których płynność finansowa uległa pogorszeniu w związku z ponoszeniem negatywnych konsekwencji ekonomicznych z powodu COVID-19.
2. W uchwale, o której mowa w ust. 1, rada gminy może wprowadzić również zwolnienia od podatku od nieruchomości gruntów, budynków i budowli zajętych na prowadzenie działalności przez:
1) organizacje pozarządowe, o których mowa w art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, oraz
2) podmioty wymienione w art. 3 ust. 3 ustawy, o której mowa w pkt 1 – których płynność finansowa uległa pogorszeniu w związku z ponoszeniem negatywnych konsekwencji ekonomicznych z powodu COVID-19.
Art. 15q. 1. Rada gminy może przedłużyć, w drodze uchwały, wskazanym grupom przedsiębiorców, których płynność finansowa uległa pogorszeniu w związku z ponoszeniem negatywnych konsekwencji ekonomicznych z powodu COVID-19, terminy płatności rat podatku od nieruchomości, płatnych w kwietniu, maju i czerwcu 2020 r., nie dłużej niż do dnia 30 września 2020 r.
2. W uchwale, o której mowa w ust. 1, rada gminy może przedłużyć terminy płatności rat, o których mowa w ust. 1, również:
1) organizacjom pozarządowym, o których mowa w art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, oraz
2) podmiotom wymienionym w art. 3 ust. 3 ustawy, o której mowa w pkt 1 – których płynność finansowa uległa pogorszeniu w związku z ponoszeniem negatywnych konsekwencji ekonomicznych z powodu COVID-19.
Stosownie do uzasadnienia do projektu ustawy, „projektowane rozwiązania pozwolą gminom, w ramach ich autonomii podatkowej, wprowadzić rozwiązania w zakresie podatku od nieruchomości, które nakierowane będą na pomoc dla przedsiębiorców, których płynność finansowa uległa pogorszeniu w związku z ponoszeniem negatywnych konsekwencji ekonomicznych z powodu COVID-19. Rozwiązania te będą miały pozytywny wpływ na ich sytuację ekonomiczną i przyczynią się do poprawy ich płynności finansowej” [3].
Jeśli chodzi o zobowiązania podatkowe, oprócz powyższych rozwiązań, wymagających podjęcia przez radę gminy uchwały, dość kluczową zmianę wprowadzono również w zakresie ulg w spłacie zobowiązań podatkowych udzielanych w ramach decyzji na podstawie Ordynacji podatkowej, w przypadku których dopuszczono niejako nową klasyfikację takich ulg z punktu widzenia pomocy publicznej (oprócz tradycyjnej jak dotąd pomocy de minimis).
Art. 15zzzh. 1. Wsparcie:
- o którym mowa w art. 15m, art. 15p, art. 15q, art. 15za ust. 2, art. 15zzb–15zze, art. 31zo oraz art. 31zy
- udzielone na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej w związku z COVID-19
– zgodne z warunkami zawartymi w Komunikacie Komisji – Tymczasowe ramy środków pomocy państwa w celu wsparcia gospodarki w kontekście trwającej epidemii COVID-19 (2020/C 91 I/01) (Dz. Urz. UE C 91I z 20.03.2020, str. 1) stanowi pomoc publiczną mającą na celu zaradzenie poważnym zaburzeniom w gospodarce.
2. Ulgi, o których mowa w art. 15zzze–15zzzg, w przypadku udzielenia ich podmiotowi prowadzącemu działalność gospodarczą, stanowią pomoc publiczną, mającą na celu zaradzenie poważnym zaburzeniom w gospodarce, o której mowa w Komunikacie Komisji – Tymczasowe ramy środków pomocy państwa w celu wsparcia gospodarki w kontekście trwającej epidemii COVID-19.
Z kolei w ramach ulg w spłacie należności cywilnoprawnych wprowadzono następujące rozwiązania:
Art. 15zzze. 1. Należności pieniężne, o których mowa w art. 12a ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, z tytułu oddania nieruchomości w najem, dzierżawę lub użytkowanie, przypadające za okres stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii, mogą być umarzane w całości albo w części lub ich spłata może być odraczana lub rozkładana na raty przez starostę lub prezydenta miasta na prawach powiatu, wykonujących zadania z zakresu administracji rządowej, bez zgody wojewody.
2. Starosta lub prezydent miasta na prawach powiatu wykonujący zadania z zakresu administracji rządowej bez zgody wojewody może odstąpić od dochodzenia należności, o których mowa w ust. 1, na wniosek podmiotu, którego płynność finansowa uległa pogorszeniu w związku z ponoszeniem negatywnych konsekwencji ekonomicznych z powodu COVID-19.
Art. 15zzzf. Organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego może, w drodze uchwały, postanowić o odstąpieniu od dochodzenia należności o charakterze cywilnoprawnym przypadających jednostce samorządu terytorialnego lub jej jednostkom organizacyjnym, wymienionym w art. 9 pkt 3, 4 i 13 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, w stosunku do podmiotów, których płynność finansowa uległa pogorszeniu w związku z ponoszeniem negatywnych konsekwencji ekonomicznych z powodu COVID-19 i które złożą wniosek o odstąpienie od dochodzenia należności.
Art. 15zzzg. 1. Do czasu określenia przez organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego zasad udzielania ulg, o których mowa w art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, dotyczących należności pieniężnych z tytułu oddania nieruchomości w najem, dzierżawę lub użytkowanie przypadających za okres stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii jednostce samorządu terytorialnego lub jej jednostkom organizacyjnym, wymienionym w art. 9 pkt 3, 4 i 13 tej ustawy, należności te mogą być umarzane, terminy ich spłaty mogą zostać odroczone lub płatność tych należności może zostać rozłożona na raty przez wójta, burmistrza, prezydenta miasta, zarząd powiatu albo zarząd województwa.
2. Do czasu podjęcia uchwały, o której mowa w art. 15zzzf, wójt, burmistrz, prezydent miasta, zarząd powiatu albo zarząd województwa może postanowić o odstąpieniu od dochodzenia należności, o których mowa w ust. 1, na wniosek podmiotu, którego płynność finansowa uległa pogorszeniu w związku z ponoszeniem negatywnych konsekwencji ekonomicznych z powodu COVID-19.
Należy tym samym podkreślić, że obecna sytuacja epidemiologiczna związana z COVID-19 nie spowodowała ani uchylenia ani zawieszenia, ani też złagodzenia dotychczasowych przepisów dotyczących pomocy publicznej. Oznacza to, że podmioty udzielające pomocy muszą nadal stosować wszystkie przepisy dotyczące pomocy publicznej (m.in. w zakresie definicji pomocy, czy procedur wynikających z ustawy o pomocy publicznej).Niewątpliwie większość z ww. instrumentów spełnia przesłanki pomocy publicznej w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE ze wszelkimi tego konsekwencjami. Ma to miejsce rzecz jasna tylko wówczas, gdy dotyczy przedsiębiorcy (podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu unijnych przepisów[4]), który ze środków publicznych (z takimi środkami niewątpliwie mamy do czynienia), uzyskuje przysporzenie na warunkach korzystniejszych od oferowanych na rynku, a dodatkowo wsparcie ma charakter selektywny (uprzywilejowuje określonego przedsiębiorcę lub określonych przedsiębiorców albo produkcję określonych towarów) oraz grozi zakłóceniem lub zakłóca konkurencję oraz wpływa na wymianę handlową między państwami członkowskimi UE.
Jedyną odmiennością, która – co należy podkreślić – dotyczy wyłącznie nowych form pomocy wprowadzonych przez Ustawę antykryzysową, jest ich objęcie (kwalifikacja) bezprecedensowym w Polsce przeznaczeniem, wynikającym wprost z Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Chodzi mianowicie o art. 107 ust. 3 lit. b) TFUE, który przewiduje „pomoc mającą na celu zaradzenie poważnym zaburzeniom w gospodarce państwa członkowskiego”. Zgodnie z dotychczasowym orzecznictwem sądów unijnych, owo zaburzenie musi dotyczyć całej gospodarki danego państwa członkowskiego lub znacznej jej części, a nie tylko jednego z regionów, części terytorium lub sektora[5]. W obecnej sytuacji, w ocenie KE, pomoc w oparciu o art. 107 ust. 3 lit. b) TFUE jest uzasadniona z uwagi na fakt, iż epidemia COVID-19 dotyka wszystkie państwa członkowskie, a wprowadzone przez nie środki ograniczające rozprzestrzenianie epidemii negatywnie wpływają na sytuację przedsiębiorstw.
Aby doprecyzować warunki dopuszczalności ww. pomocy traktatowej, w dniu 19 marca 2020 r. KE przyjęła komunikat pn. „Tymczasowe ramy środków pomocy państwa w celu wsparcia gospodarki w kontekście trwającej epidemii COVID-19” (dalej: Tymczasowe ramy)[6]. Na tym właśnie komunikacie i przeznaczeniu oparto w Ustawie antykryzysowej pomoc odnoszącą się do JST, kwalifikując ją zgodnie z art. 15zzzh Ustawy antykryzysowej jako pomoc publiczną, mającą na celu zaradzenie poważnym zaburzeniom w gospodarce, o której mowa w tymczasowych ramach. Co wymaga wyraźnego podkreślenia, nie jest to pomoc de minimis, choć dopuszczalna kwota takiej pomocy wyrażona w euro, może błędnie nasuwać takie skojarzenia.
- sekcji 3.1 dotyczącej pomocy m.in. w formie dotacji bezpośrednich, zaliczek zwrotnych lub korzyści podatkowych oraz
- sekcji 3.9 odnoszącej się do pomocy w formie odroczenia płatności podatku lub składek na ubezpieczenie społeczne.
I tak, stosownie do sekcji 3.1 Tymczasowych ram, na której oparto m.in. zwolnienie z podatku od nieruchomości przewidziane w art. 15p ustawy antykryzysowej, warunki dopuszczalności pomocy publicznej mającej na celu zaradzenie poważnym zaburzeniom w gospodarce są następujące:
- przedsiębiorca na dzień 31 grudnia 2019 r. nie spełniał kryteriów przedsiębiorstwa znajdującego się w trudnej sytuacji w rozumieniu art. 2 pkt 18 rozporządzenia KE nr 651/2014;
- pomoc będzie udzielana nie później niż do 31 grudnia 2020 r. [7];
- łączna wartość pomocy nie przekracza kwoty 800 000 euro na przedsiębiorstwo, łącznie z inną pomocą udzielaną zgodnie z sekcją 3.1 tymczasowych ram;
- pomoc jest przyznawana na podstawie programów pomocy posiadających szacowany budżet.
Kluczowe jest to, że pomoc mająca na celu zaradzenie poważnym zaburzeniom w gospodarce, wynikająca z tymczasowych ram oraz ustawy antykryzysowej może być łączona z pomocą de minimis, udzielaną zgodnie z przepisami rozporządzenia KE nr 1407/2013. Oznacza to, że limit pomocy wynikający z tymczasowych ram jest całkowicie odrębny w stosunku do pomocy de minimis, przez co wartość dotychczas otrzymanej pomocy de minimis nie ma wpływu na możliwą do otrzymania wartość pomocy publicznej mającej na celu zaradzenie poważnym zaburzeniom w gospodarce.
„Pomoc, o której mowa w niniejszej uchwale stanowi pomoc publiczną mającą na celu zaradzenie poważnym zaburzeniom w gospodarce państwa członkowskiego i jest udzielana zgodnie z sekcją (3.1 bądź 3.9 w zależności od formy pomocy) Komunikatu Komisji Europejskiej: Tymczasowe ramy środków pomocy państwa w celu wsparcia gospodarki w kontekście trwającej epidemii COVID-19”.
- kod 2.33 dotyczący ustawy antykryzysowej;
- kod a18.1 (pomoc rekompensująca negatywne konsekwencje ekonomiczne związane z COVID-19, udzielana w ramach limitu 800 000 euro na przedsiębiorcę) (zgodnie z sekcją 3.1 tymczasowych ram);
- kod a18.5 – pozostała pomoc kryzysowa (zgodnie z sekcją 3.9 tymczasowych ram).
Dotychczasowe instrumenty pomocowe
Najważniejsze z nich, odnoszące się do podatku od nieruchomości/zobowiązań cywilnoprawnych to:
- zwolnienia z podatku od nieruchomości udzielane na podstawie uchwał podjętych zgodnie z art. 7 ust. 3 u.p.o.l.;
- różnicowanie stawek podatku od nieruchomości zgodnie z art. art. 5 ust. 2-4 u.p.o.l. (zgodnie z art. 20c u.p.o.l., pomoc taka może być udzielana wyłącznie jako pomoc de minimis);
- ulgi w spłacie należności podatkowych (umorzenia, odroczenia terminu płatności, rozłożenia na raty) udzielane w drodze decyzji na podstawie art. 67a Ordynacji podatkowej; w przypadku podmiotów prowadzących działalność gospodarczą, art. 67b Ordynacji podatkowej przewiduje przy tym możliwość udzielania tego rodzaju ulg zarówno w formule pomocy de minimis (pkt 2), jak również w ramach innych przeznaczeń pomocy (pkt 3). W tym ostatnim przypadku, zgodnie z art. 15zzzh ust. 1 pkt 2 ustawy antykryzysowej, ulgi udzielane na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej w związku z COVID-19, zgodne z warunkami zawartymi w tymczasowych ramach stanowią pomoc publiczną mającą na celu zaradzenie poważnym zaburzeniom w gospodarce. Obecnie więc, obok pomocy de minimis możliwa jest alternatywna kwalifikacja ulg w spłacie zobowiązań podatkowych do pomocy innej niż de minimis w oparciu o art. 67b §1 pkt 3 lit. b) Ordynacji podatkowej, czyli jako pomoc udzielaną w celu zapobieżenia lub likwidacji poważnych zakłóceń w gospodarce o charakterze ponadsektorowym.
- ulgi w spłacie należności cywilnoprawnych przyznawane na podstawie uchwał podjętych zgodnie z art. 59 ust. 2 ustawy o finansach publicznych, w ramach pomocy de minimis.
- regionalna pomoc inwestycyjna,
- pomoc na kulturę i zachowanie dziedzictwa kulturowego,
- pomoc na infrastrukturę sportową i wielofunkcyjną infrastrukturę rekreacyjną,
- pomoc na infrastrukturę lokalną,
- pomoc na rzecz regionalnych portów lotniczych,
- pomoc na rzecz portów.
Dlatego też w praktyce gminy częściej podejmują uchwały zwalniające z podatku od nieruchomości w formule de minimis. Nawet jeśli tak się dzieje, w przepisach zdecydowanej większości uchwał możliwość skorzystania ze zwolnienia podatkowego uzależniona jest na ogół od spełnienia przez przedsiębiorcę dodatkowych warunków, takich jak choćby utworzenie nowych miejsc pracy, co w obecnej sytuacji może być de facto niemożliwe do spełnienia. W tym zakresie należy podkreślić, że przepisy rozporządzenia KE nr 1407/2013 de facto nie uzależniają możliwości udzielenia pomocy de minimis od spełniania tego rodzaju warunków. Tym samym z punktu widzenia prawa unijnego nie ma przeszkód, aby organy gminne w podejmowanych czy też nowelizowanych uchwałach bazujących na rozporządzeniu KE nr 1407/2013, tak ukształtowały warunki zwolnień, aby dostosować je do obecnej sytuacji. Zgodnie bowiem z krajowym orzecznictwem sądowo-administracyjnym, radzie gminy przysługują kompetencje do kształtowania zwolnienia poprzez jego ograniczenie, konkretyzowanie, wprowadzanie warunków dodatkowych[14]. Istotę pomocy de minimis dość trafnie ujęto w wyroku WSA w Olsztynie z 29 listopada 2007 r. wskazując, że jej specyficzny charakter prawny „pozwala na zasadnicze uproszczenie procedur, w szczególności na brak unormowań określających cel (przeznaczenie) pomocy udzielanej w tej formie, co oznacza z kolei, iż cel (przeznaczenie) może być dowolny”[15]. W tym zakresie można sobie zatem wyobrazić całkowitą rezygnację z uzależnienia zwolnienia podatkowego od obowiązku zwiększenia zatrudnienia na terenie gminy. Kluczowym warunkiem pomocy de minimis jest jej limit kwotowy (na jedno przedsiębiorstwo w ciągu 3 kolejnych lat 200 tys. euro oraz 100 tys. euro w sektorze transportu towarów).
Z punktu widzenia proceduralnego, stosownie do art. 7 ust. 3 ustawy o pomocy publicznej, projekt programu pomocy de minimis (uchwały de minimis) podlega wyłącznie zgłoszeniu Prezesowi UOKiK, który w terminie 14 dni może przedstawić zastrzeżenia dotyczące przejrzystości zasad udzielania pomocy.
- ustawa antykryzysowa pozostawia gminie decyzję co do określenia grup przedsiębiorców kwalifikujących się do zwolnienia z podatku od nieruchomości, przy czym jedynym kryterium jest to, aby byli to przedsiębiorcy, których płynność finansowa uległa pogorszeniu w związku z ponoszeniem negatywnych konsekwencji ekonomicznych z powodu COVID-19. Tym samym gmina, w ramach swojej autonomii, wskazuje grupy podmiotów, którzy w jej ocenie, spełniają powyższy warunek, bez konieczności dodatkowej weryfikacji w tym zakresie.
- Gmina może poprzestać na wskazaniu grup przedsiębiorców, których płynność finansowa uległa pogorszeniu w związku z ponoszeniem negatywnych konsekwencji ekonomicznych z powodu COVID-19, przy czym dodatkowe precyzowanie pojęcia pogorszenia płynności finansowej nie jest konieczne w tych przypadkach, gdy z oczywistych względów należy przyjąć, że nastąpiło pogorszenie sytuacji podatnika w związku z rozprzestrzenianiem się COVID-19 (np. gdy podatnicy zostali zobowiązani do zamknięcia swojego zakładu). Doprecyzowanie tego pojęcia będzie natomiast zasadne w razie, gdy możliwość skorzystania ze zwolnienia zostanie skierowana również do innych grup przedsiębiorców, w przypadku których spełnienie tego warunku nie będzie już tak oczywiste. Przepis kompetencyjny jest elastyczny i nie zabrania takiego działania gminie. W tym celu gmina możne wykorzystać lub zmodyfikować rozwiązania w tym zakresie przyjęte w ustawie o COVID-19, w której zdefiniowane zostało pojęcie spadku obrotów gospodarczych w następstwie wystąpienia COVID-19 lub też posłużyć się własnymi kryteriami.
- Jeśli chodzi o zakres podmiotowy zwolnień z podatku od nieruchomości ich istotą jest zwolnienie z podatku od nieruchomości: gruntów, budynków i budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, wskazanych grup przedsiębiorców, których płynność finansowa uległa pogorszeniu w związku z ponoszeniem negatywnych konsekwencji ekonomicznych z powodu COVID-19, co oznacza że ze zwolnienia korzystać mogą tylko podmioty wskazane w tym przepisie, będące podatnikami podatku od nieruchomości. Nie jest w związku z tym możliwa taka interpretacja przepisu, która dopuszczałaby, aby zwolnienie mogło zostać wprowadzone dla podmiotów wydzierżawiających swoje nieruchomości innym na prowadzenie działalności gospodarczej. W takim przypadku nie są oni bowiem podmiotami określonymi w ustawie, tj. przedsiębiorcami, których płynność finansowa uległa pogorszeniu w związku z COVID-19.
- Możliwość wprowadzenia zwolnienia nie została ograniczona do przedmiotów opodatkowania, które są związane tylko z określoną działalnością gospodarczą. Gmina może zatem wprowadzić zwolnienie dla wszystkich gruntów, budynków i budowli określonych grup przedsiębiorców, albo dla przedmiotów opodatkowania związanych wyłącznie z prowadzeniem określonej działalności. W takim przypadku podatnik, który będzie prowadził więcej niż jeden rodzaj działalności gospodarczej, nie będzie płacił podatku tylko od tej nieruchomości (lub jej części), której będzie dotyczyła uchwała.
- Nie jest możliwe przedłużenie terminu płatności raty podatku po upływie tego terminu[17], co oznacza, że jeśli gmina nie zdąży przedłużyć np. terminu płatności raty podatku od nieruchomości płatnej do 15 kwietnia, to wskutek tego termin płatności tej raty minie i powstanie zaległość podatkowa. W takim przypadku podatnik tylko indywidualnie będzie mógł wystąpić np. o odroczenie lub rozłożenie na raty zapłaty zaległości podatkowej wraz z odsetkami za zwłokę na podstawie art. 67a § 1 pkt 2 O.p.
- Jeśli chodzi o korzystanie ze zwolnienia wprowadzonego uchwałą rady gminy na podstawie ustawy antykryzysowej, nie jest wymagane od podatnika złożenie wniosku o zastosowanie zwolnienia. Podobnie, pomoc w formie przedłużenia terminów płatności rat podatku od nieruchomości za miesiące od kwietnia do czerwca na podstawie uchwały rady gminy nie jest stosowana na wniosek (w razie podjęcia takiej uchwały nowe terminy płatności rat podatku obowiązują generalnie z mocy prawa, przez co podatnik nie musi składać indywidualnie wniosku o zastosowanie tej preferencji).
- Wprowadzanie zwolnień z podatku od nieruchomości dla części budynków i budowli jest możliwe. Skoro bowiem można wprowadzić zwolnienia dla całych budynków i budowli, to tym bardziej można to zrobić w odniesieniu do ich części.
- Przepisy stanowiące podstawę wprowadzania przez gminę zwolnień z podatku od nieruchomości, a także przedłużania terminów płatności rat tego podatku, weszły w życie z dniem 31 marca 2020 r., co oznacza, że z tą datą gminy uzyskały prawo do wprowadzenia powyższych preferencji podatkowych. Jeśli gmina, w ramach swojego uznania, zdecyduje się na wprowadzenie zwolnień z podatku po tej dacie, będzie mogła nadać uchwale wsteczną moc obowiązującą (jest to możliwe jeżeli zasady demokratycznego państwa prawnego nie stoją temu na przeszkodzie). Przyjęto, że sytuacja, gdy gmina wprowadza przepis, którego istotą jest korzyść dla podatnika w postaci zwolnienia go z obowiązku zapłaty podatku w związku z ponoszeniem ekonomicznych skutków pandemii wywołanej wirusem SARS-CoV-2, retroaktywność uchwały gminnej jest uzasadniona.
Przypisy:
[10] Dz.U z 2016 r., poz. 1871.
Artykuł ukazał się w numerze 3(80)2020 Prawa Pomocy Publicznej.