Autor wpisu
Rafał Dowgier
profesor doktor habilitowany nauk prawnych, pracownik Katedry Prawa Podatkowego na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Białymstoku; członek Zespołu Eksperckiego ds. Lokalnego Prawa Podatkowego
Wprowadzenie
Ustawa z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych[1] nadała radom gmin uprawienie do wprowadzenia, w drodze stosownej uchwały, zwolnień z podatku od nieruchomości oraz przedłużenia terminu płatności rat tego podatku. Z kompetencji tej niektóre gminy skorzystały podejmując stosowne uchwały. Ich konstrukcja opierała się na tym, że po spełnieniu określonych w niej warunków, podatnik nabywał prawa do zwolnienia lub zapłaty raty podatku w przedłużonym terminie. Brak było podstaw w obowiązujących przepisach do uzależnienia nabycia prawa do zwolnienia czy przedłużenia terminu płatności od złożenia określonego wniosku, a w konsekwencji potwierdzenia prawa do tych preferencji w drodze stosownej decyzji[2]. Przepisy upoważniające należało bowiem interpretować w ten sposób, że podstawą do stosowania preferencji jest uchwała rady gminy a nie indywidualne rozstrzygnięcie organu podatkowego. Taki tryb zwolnienia i przedłużenia powoduje określone problemy proceduralne na etapie weryfikowania prawa do ich stosowania. Celem niniejszego opracowania jest analiza tych kwestii pod kątem procedur podatkowych, jakie powinny być podjęte w kontekście przedmiotowych uchwał.
Ponieważ procedury te są różne w zależności od sposobu powstania zobowiązania podatkowego (samoobliczenie lub ustalenie podatku decyzją) oraz rodzaju stosowanej preferencji (zwolnienie lub przedłużenie terminu), kryteria te stały się podstawą do podziału analizowanej materii w dalszej części tekstu.
1. Weryfikacja prawa do zwolnienia przy rozliczeniu podatku w deklaracji
Zgodnie z art. 6 ust. 9 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych[3] zasadą jest, że podatnicy podatku od nieruchomości inni niż osoby fizyczne, samodzielnie wyliczają podatek w złożonej deklaracji. Z kolei z art. 21 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa[4] wynika domniemanie powinności zapłaty podatku wynikającego ze złożonej deklaracji. Podatek wykazany w deklaracji jest podatkiem do zapłaty, chyba że organ podatkowy określi go w innej wysokości w stosownej decyzji (art. 21 § 3 o.p.). Powyższe ustalenia mają kluczowe znaczenie dla zrozumienia mechanizmów weryfikowania prawa do zwolnienia z podatku od nieruchomości wprowadzonego uchwałą rady gminy. Należy z nich wywieść, że podatek do zapłaty wynika z deklaracji, a więc podatnik, który uważa, że nabył w trakcie roku prawo do zwolnienia powinien odpowiednio tę deklarację skorygować. Organ podatkowy może taką korektę zaakceptować lub nie. W tym ostatnim przypadku wchodzi z podatnikiem w spór co do prawa do stosowania zwolnienia, który może być rozstrzygnięty w różny sposób.
Przenosząc powyższe ustalenia na grunt uchwały podjętej w oparciu o art. 15p ustawy o COVID stwierdzić należy, że zasadą było uzależnienie prawa do zwolnienia od spełnienia określonych w uchwale warunków, z których podstawowy to pogorszenie płynności finansowej w związku z negatywnymi konsekwencjami ekonomicznymi z powodu COVID-19. Mniejsze znaczenie w tym zakresie ma to, czy rada gminy dodatkowo definiowała w uchwale, co rozumie pod pojęciem pogorszenia płynności finansowej i czy wymagała w związku z tym składania określonych oświadczeń czy innych dokumentów. W każdym z tych przypadków możliwe jest weryfikowanie spełnienia przesłanki do zwolnienia, ale weryfikacja ta będzie miała następczy charakter. Mam tutaj na myśli sytuację, w której podatnik najpierw sam komunikuje organowi podatkowemu, że jest uprawniony do zwolnienia z podatku, a dopiero po tym fakcie organ podatkowy kwestię tę weryfikuje.
W praktyce po wejściu w życie uchwały w sprawie zwolnienia pierwszą czynnością ze strony podatnika, który uważa, że zwolnienie mu przysługuje, powinno być skorygowanie deklaracji na 2020 r. Zgodnie z art. 6 ust. 9 pkt 2 u.p.o.l. powinno to mieć miejsce w ciągu 14 dni od dnia zaistnienia zdarzenia wpływającego na wysokość zobowiązania, a więc od dnia wejścia w życie uchwały. W normalnych warunkach podatnik złoży więc korektę deklaracji na urzędowym formularzu (DN-1) wraz z załącznikiem nr 2 (ZDN-2), w którym jako podstawę prawną zwolnienia poda odpowiednią uchwałę rady gminy. Złożona korekta podlega ocenie organu podatkowego pod kątem jej zasadności. Sytuacja ta w odniesieniu do uchwały w sprawie zwolnienia nie różni się od innych przypadków korygowania deklaracji. Organ w tej sytuacji może:
- uznać korektę za prawnie skuteczną nie podejmując żadnych działań względem podatnika (uznanie prawa do zwolnienia);
- uznać, że złożenie korekty wymaga złożenia stosownych wyjaśnień (wezwanie w trybie art. 274a § 2 o.p.);
- uznać, że korekta nie jest zasadna (wszczęcie postępowania w sprawie określenia wysokości zobowiązania podatkowego).
Pierwsza sytuacja wydaje się najbardziej oczywista i nie wymaga szerszego komentarza. Podkreślić jednak w tym miejscu należy, że podatnik nie może w takim przypadku oczekiwać wydania przez organ podatkowy żadnej decyzji potwierdzającej prawo do zwolnienia. Ewentualne żądanie wydania takiej decyzji jest bezprzedmiotowe i nie może skutkować wszczęciem postępowania w sprawie. Formalnie na taki wniosek należy odpowiedzieć postanowieniem o odmowie wszczęcia postępowania podatkowego w oparciu o art. 165a o.p.
Jeżeli organ podatkowy ma wątpliwości co do złożonej korekty deklaracji, to w ramach czynności sprawdzających jest uprawniony do żądania złożenia wyjaśnień co do poprawności deklaracji albo do żądania jej uzupełniania (art. 274a § 2 o.p.). Z formalnego punktu widzenia niestety organ podatkowy nie ma podstaw do żądania „wycofania” korekty (korekty do korekty), gdyż to przysługuje mu wyłącznie w sytuacji, o której mowa w art. 274 § 1 pkt 2 o.p., a więc gdy deklaracja zawiera błędy rachunkowe, inne oczywiste omyłki lub wypełniono ją niezgodnie z ustalonymi wymaganiami, a zmiana wysokości zobowiązania przekracza kwotę 5.000 zł[5].
W ramach tego wezwania, zgodnie z zasadą zaufania oraz informowania stosowanych odpowiednio w czynnościach sprawdzających (art. 280 w zw. z art. 121 o.p.), w mojej ocenie, organ podatkowy może pouczyć podatnika o ewentualnej konieczności złożenia dokumentów niezbędnych do skorzystania ze zwolnienia, w tym niezbędnych do uzyskania pomocy publicznej. Przypomnieć bowiem należy, że zwolnienie z podatku od nieruchomości wynikające z uchwały podjętej w oparciu o art. 15p ustawy o COVID, stanowi formę udzielenia pomocy publicznej innej niż pomoc de minimis[6]. W konsekwencji przedsiębiorca ubiegający się o pomoc powinien przed dniem jej udzielenia złożyć niezbędne oświadczenie oraz informację, o której mowa w art. 37 ust. 5 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o postępowaniach w sprawach dotyczących pomocy publicznej[7]. Jak stanowi art. 37 ust. 5a powołanej ustawy, skoro podstawą udzielenia pomocy jest akt normatywny (uchwała rady gminy), to oświadczenia lub informacje, beneficjent pomocy składa każdorazowo z deklaracją, zeznaniem rocznym lub innym dokumentem, z których wynika wartość pomocy. W analizowanym przypadku powinien więc to zrobić wraz z korektą deklaracji.
Braki w dokumentacji warunkującej udzielenie pomocy publicznej uniemożliwiają zastosowanie zwolnienia. Stosownie bowiem do art. 37 ust. 7 u.p.p.p. do czasu przekazania przez podmiot ubiegający się o pomoc zaświadczeń, oświadczeń lub informacji, o których mowa w ust. 1, 2 i 5, pomoc nie może być udzielona temu podmiotowi.
Jeżeli po uzyskaniu wyjaśnień i/lub ewentualnym uzupełnieniu dokumentów, organ podatkowy uzna poprawność korekty deklaracji, nie podejmuje już żadnych proceduralnych działań. Podatek wynikający z korekty uwzględniającej zwolnienie jest podatkiem do zapłaty. Z kolei gdy korekta w dalszym ciągu budzi wątpliwości organu podatkowego, powinien on wszcząć postępowanie w sprawie określenia wysokości zobowiązania podatkowego. Określając w tym postępowaniu zobowiązanie podatkowe za rok podatkowy w kwocie bez uwzględnienia zwolnienia, kwestionuje tym samym poprawność korekty deklaracji. Podatnik, który uważa, że ze zwolnienia może jednak korzystać ma prawo do złożenia odwołania od decyzji określającej. W tym przypadku spór co do wysokości zobowiązania podatkowego za dany rok jest w istocie sporem o prawo do zwolnienia.
2. Weryfikacja praw do zwolnienia przy podatku ustalonym decyzją
Zasadą jest, że dla podatników będących osobami fizycznymi podatek od nieruchomości na rok podatkowy ustala decyzją właściwy organ podatkowy (art. 6 ust. 7 u.p.o.l.). Podatek wynikający z takiej decyzji jest podatkiem do zapłaty. Ponadto, o ile decyzja jest ostateczna, to podlega wzruszeniu wyłącznie w jedynym z określonych w ordynacji podatkowej tzw. trybu nadzwyczajnych, co stanowi realizację zasady ostateczności decyzji podatkowych (art. 128 o.p.).
Jeżeli w trakcie roku podatkowe zaistnieje zdarzenia mające wpływ na wysokość opodatkowania w tym roku, podatek ulega obniżeniu lub podwyższeniu, poczynając od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiło to zdarzenie (art. 6 ust. 3 u.p.o.l.). Takim zdarzeniem jest wprowadzenie w trakcie roku podatkowego zwolnienia z podatku od nieruchomości na podstawie uchwały rady gminy. Konsekwencją takiego zdarzenia jest też konieczność złożenia informacji na podatek od nieruchomości w terminie 14 dni od dnia wejścia w życie uchwały zwalniającej (art. 6 ust. 6 u.p.o.l.).
Powyższe ogólne zasady odniesione do wprowadzonego uchwałą rady gminy zwolnienia z podatku od nieruchomości oznaczają, że w pierwszej kolejności podatnik, który uważa, że przysługuje mu prawo do zwolnienia powinien złożyć informację o nieruchomościach i obiektach budowlanych (IN-1) wraz ze stosownymi załącznikami, przy czym w załączniku nr 2 (ZIN-2) wykazać powinno się przedmioty opodatkowania zwolnione na podstawie uchwały rad gminy ze wskazaniem stosownej podstawy prawnej. Jeżeli jednak podatnik wskazanego obowiązku nie dopełnia, a jednocześnie informuje organ podatkowy o tym, że chce korzystać ze zwolnienia, to organ podatkowy na podstawie art. 274a § 2 o.p. powinien wezwać go do złożenia informacji wraz z dokumentami, które są niezbędne do udzielenia pomocy (oświadczenia i formularz pomocowy).
Złożenie informacji na podatek wraz z załącznikiem, w którym wykazano zwolnienie znacznie ułatwia organowi podatkowemu załatwienie sprawy. Należy jednak podkreślić, że nawet brak informacji nie uniemożliwia podjęcia działań zmierzających do weryfikacji poprawności ostatecznej decyzji ustalającej podatek na dany rok. Różnica w tych dwóch sytuacjach sprowadza się do tego, że złożona prawidłowo informacja może być powiązana ze skutkiem, o którym mowa w art. 165 § 7 pkt 2 o.p. Zgodnie z tym przepisem organ podatkowy nie wydaje postanowienia o wszczęciu postępowania w przypadku złożenia m.in. informacji przez podatników podatku od nieruchomości. W dalszej kolejności, o ile decyzja w sprawie ma być wydana wyłącznie w oparciu o dane z informacji, na zasadzie art. 200 § 2 pkt 3 o.p. organ podatkowy przed jej wydaniem nie musi wyznaczać stronie przynajmniej 7. dniowego terminu do wypowiedzenia się w sprawie zebranego materiału dowodowego. Wszystko to powoduje, że postępowanie związane ze zmianą ostatecznej decyzji ustalającej na dany rok podatkowy, przy złożeniu prawidłowej informacji, jest bardzo proste.
Skutek zastosowania zwolnienia w trakcie roku sprowadza się właśnie do zmiany decyzji ostatecznej na podstawie art. 254 § 1 o.p. Zgodnie z tym przepisem decyzja ostateczna, ustalająca lub określająca wysokość zobowiązania podatkowego na dany okres, może być zmieniona przez organ podatkowy, który ją wydał, jeżeli po jej doręczeniu nastąpiła zmiana okoliczności faktycznych mających wpływ na ustalenie lub określenie wysokości zobowiązania, a skutki wystąpienia tych okoliczności zostały uregulowane w przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dniu wydania decyzji. W mojej ocenie złożenie informacji na podatek od nieruchomości z wykazanym zwolnieniem może być uznane za datę wszczęcia z urzędu postępowania w sprawie zmiany decyzji w oparciu o wskazany przepis. Zmiana decyzji polegająca na pomniejszeniu dotychczasowego podatku rocznego proporcjonalnie do liczby miesięcy, w których obowiązywało zwolnienie, jest de facto i de iure potwierdzeniem prawa do tego zwolnienia.
Rozważyć w tym miejscu należy też taką sytuację, w której podatnik wykazuje zwolnienie składając stosowaną informację na podatek, ale organ podatkowy uznaje, że zwolnienie nie może być zastosowane. W tym stanie faktycznym powstaje pytanie o sposób zakończenia postępowania wszczętego w dacie złożenia informacji. Art. 254 § 1 o.p. stanowi w mojej ocenie nie tylko podstawę do wydania decyzji zmieniającej, ale także do odmowy zmiany decyzji[8]. Przepis ten stanowi, że decyzja może być zmieniona, a więc może na tej podstawie być wydana również decyzja odmowna. Za przyjęciem takiego sposobu rozumowania, a nie umorzenia postępowania w sprawie zmiany ze względu na jego bezprzedmiotowość (art. 208 o.p.) przemawia to, że organ podatkowy w toku postępowania musi zbadać przesłanki zmiany decyzji. Brak podstaw do zmiany decyzji, nie czyni więc tego postępowania bezprzedmiotowym w znaczeniu art. 208 § 1 o.p., ale uzasadnia decyzję merytoryczną odmawiającą zmiany. Taką decyzję podatnik może kwestionować w trybie odwoławczym wykazując, że zwolnienie powinno mu przysługiwać. Zatem spór co do prawa do skorzystania ze zwolnienia w przypadku podatników, którzy mieli ustalony podatek na rok 2020, może być rozstrzygnięty w postępowaniu w sprawie zmiany decyzji w oparciu o art. 254 o.p.
3. Weryfikacja prawa do zapłaty podatku w przedłużonym terminie
Najbardziej skomplikowane pod względem proceduralnym jest weryfikowanie prawa podatnika do zapłaty podatku w przedłużonym terminie. Wynika to przede wszystkim z tego, że jest to instytucja bardzo rzadko stosowana w zakresie prawa podatkowego, do której nie dostosowano odpowiednich przepisów proceduralnych. Zbliżone do odroczenia terminu płatności skutki przedłużenia nie uzasadniają stosowania poprzez analogię reguł procesowych właściwych dla odroczenia. Cechą charakterystyczną ulgi w spłacie polegającej na odroczeniu terminu płatności jest to, że wynika ona z decyzji organu podatkowego. Zatem prawo do odroczenia jest badane na etapie wydania tej decyzji i wynika z tej decyzji. Przepisy ordynacji podatkowej regulują także skutki procesowe i materialnoprawne naruszenia odroczonego terminu (art. 259 o.p.). Takich regulacji nie ma w odniesieniu do przedłużenia.
Podobnie jak w przypadku zwolnienia z podatku od nieruchomości, przedłużenie terminów płatności jego rat w oparciu o uchwałę rady gminy, nie wymaga wydania decyzji w tej sprawie. Każdy, kto spełni określone uchwałą oraz wynikające z przepisów prawa pomocy publicznej warunki do uzyskania przedłużenia, może z niego skorzystać. O prawie lub braku prawa do przedłużenia terminu płatności rat podatku od nieruchomości organ podatkowy nie rozstrzyga w drodze decyzji. Co więcej z przedłużeniem terminu płatności nie wiążą się też żadne obowiązki tzw. instrumentalne związane ze złożeniem informacji lub deklaracji na podatek od nieruchomości. W świetle przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych korygowanie i składanie deklaracji lub informacji jest zasadne wyłącznie wtedy, gdy w trakcie roku zaistnieje zdarzenie mające wpływ na wysokość opodatkowania w danym roku. Tymczasem zmiana terminów płatności rat nie wpływa na kwotę podatku płatego za dany rok, która pozostaje taka sama.
Powyższe prowadzi do wniosku, że w zasadzie jedyne dokumenty, które będą świadczyły o tym, że dany podatnik chce skorzystać z przedłużonego terminu, będą określone uchwałą rady gminy lub przewidziane w przepisach o pomocy publicznej. Jeżeli więc rada gminy dla zastosowania przedłużenia przewidziała obowiązek złożenia oświadczenia lub innych dokumentów świadczących o pogorszeniu sytuacji finansowej podatnika, to ich złożenie będzie sygnalizowało, że podatnik chce z tej preferencji skorzystać. Gdy natomiast takich dokumentów uchwała nie przewidywała, to podstawą do zastosowania przedłużenia będą oświadczenia oraz formularze konieczne do udzielenia pomocy publicznej innej niż pomoc de minimis. Na zasadach już wcześniej wskazanych przy stosowaniu zwolnienia z podatku od nieruchomości, warunkiem udzielenia pomocy publicznej jest uprzednie złożenie niezbędnych dokumentów (art. 37 ust. 7 u.p.p.p.).
Może jednak dojść i do takiej sytuacji, w której ani uchwała rady gminy nie przewiduje składania żadnych dodatkowych dokumentów przez podatników, którzy chcą skorzystać z przedłużenia terminu płatności, ani nie są one wymagane w związku z faktem, że przedłużenie nie stanowi pomocy publicznej. Zgodnie bowiem ze stanowiskiem zaprezentowanym przez UOKiK, jeżeli uchwała rady gminy jako jedyne kryterium przedłużenia terminu płatności przewiduje pogorszenie sytuacji finansowej podatnika w związku z COVID-19, preferencja nie ma charakteru selektywnego, a więc nie stanowi pomocy publicznej[9].
Z powyższego wynika, że o ile przedłużenie terminu płatności stanowi formę udzielenia pomocy publicznej, to przed dniem udzielenia pomocy organ podatkowy powinien dysponować odpowiednimi oświadczeniami i informacjami złożonymi przez podatnika. Ponadto, gdy uchwała tak stanowi, podatnik powinien złożyć też inne wymagane dokumenty. Stanowią one podstawę do uznania prawa podatnika do zapłaty podatku w przedłużonym terminie. Nie ma w istocie żadnego odrębnego trybu (postępowanie podatkowe, czynności sprawdzające), który może służyć zakwestionowaniu prawa podatnika do zapłaty raty w przedłużonym terminie. Organ podatkowy może natomiast w pośredni sposób wypowiedzieć się w tym zakresie albo poprzez wydanie jednego z postanowień dotyczących zaliczenia wpłaty, albo poprzez podjęcie czynności egzekucyjnych.
W pierwszym przypadku podatnik musi dokonać wpłaty należności w przedłużonym terminie. Jeżeli jednak, w ocenie organu podatkowego, nie miał do tego prawa, bo np. nie złożył wymaganych prawem dokumentów, to można przyjąć, że powstała u niego zaległość podatkowa. To z kolei wiąże się z zasady z naliczeniem odsetek za zwłokę. W konsekwencji podatnik, który płaci podatek w przedłużonym terminie nie mając do tego prawa, dokonuje wpłaty na zaległość podatkową, co przy istnieniu odsetek od tej zaległości uzasadnia zastosowanie art. 55 § 2 o.p. Przepis ten stanowi, że jeżeli dokonana wpłata nie pokrywa kwoty zaległości podatkowej wraz z odsetkami za zwłokę, wpłatę zalicza się proporcjonalnie na poczet kwoty zaległości podatkowej oraz kwoty odsetek za zwłokę w stosunku, w jakim, w dniu wpłaty, pozostaje kwota zaległości podatkowej do kwoty odsetek za zwłokę. W tej sprawie wydaje się postanowienie, na które służy zażalenie (art. 62 § 4 o.p.). Podobne postanowienie wydaje się też wtedy, gdy zaliczenie następuje na poczet kosztów upomnienia czy też na poczet innych zaległości podatkowych, a także przy ewentualnym zaliczeniu nadpłaty na poczet zaległości oraz bieżących zobowiązań (art. 76a o.p.). W konsekwencji przy zakwestionowaniu wpłaty dokonanej w przedłużonym terminie organ podatkowy powinien wydać jedno z postanowień co do sposobu zaliczenia takiej wpłaty w inny sposób niż wskazany przez podatnika, a podatnik może w tej sytuacji zaskarżyć wydane postanowienie. To na poziomie zażalenia na postanowienie o zaliczeniu wpłaty lub nadpłaty będzie rozstrzygane prawo do zapłaty podatku w przedłużonym terminie.
Będą też w praktyce sytuacje, w których podatnik w ogóle podatku nie zapłaci. W tym przypadku pojawi się pytanie, czy zaległość podatkowa powstała już w pierwotnym terminie płatności czy też w terminie przedłużonym? Ponieważ nie dokonano wpłaty, organ podatkowy nie może wydać żądnego z postanowień, które odzwierciedlałyby jego stanowisko co do prawa do zapłaty podatku w przedłużonym terminie. W konsekwencji jedyną płaszczyzną sporu w tym zakresie może być postępowanie egzekucyjne. Tytuł wykonawczy obejmujący należność główną wraz z odsetkami naliczonym od pierwotnego terminu płatności może być kwestionowany poprzez zarzut przeciwegzekucyjny wywodzony z art. 33 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji[10]. Przepis ten stanowi, że podstawą zarzutu w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej może być m.in. nieistnienie obowiązku. Będzie tak wtedy, gdy organ podatkowy dochodzi należności, która nie jest jeszcze wymagalna (nie upłynął dla niej termin płatności, który przedłużono), albo też dochodzi zawyżonych odsetek za zwłokę.
Wnioski
W konkluzji stwierdzić należy, że zasadą związaną ze stosowaniem zwolnień z podatku od nieruchomości oraz przedłużeniem terminu płatności rat na podstawie uchwał podjętych w związku z COVID-19 jest, że nie wymagają one wydania decyzji potwierdzającej prawa do preferencji. W konsekwencji spór co do tego prawa może być rozstrzygnięty przy okazji prowadzenia postępowań w sprawie określenia wysokości zobowiązania podatkowego, zmiany decyzji ustalającej, postępowań związanych z zaliczeniem wpłaty czy też w postępowaniu egzekucyjnym. Można podnosić, że łatwiej byłoby po prostu wydawać w tych sprawach decyzje na zadach zbliżonych do ulg w spłacie zobowiązań podatkowych. Z poglądem takim nie można się jednak zgodzić. Nawet gdyby były do tego podstawy prawne, to wygenerowałoby to konieczność wydania bardzo dużej liczby decyzji podatkowych, co wymagałoby czasu. Tego przedsiębiorcy, których sytuacja ekonomiczna pogorszyła się w związku z epidemią, nie mają.
Należy zakładać, że w większości przypadków podatnicy dopełnią ciążących na nich obowiązków związanych ze złożenie stosownych dokumentów wymaganych do udzielania pomocy, które będą potwierdzały ich prawo do skorzystania ze zwolnienia czy przedłużenia terminu płatności. Natomiast w tych przypadkach, gdy prawo to będzie kwestionowane przez organ podatkowy, powinien on wykorzystać przysługujące mu, opisane w tekście, instrumenty prawne.
Przypisy:
Artykuł ukazał się w numerze 7(233)2020 Przeglądu Podatków Lokalnych i Finansów Samorządowych